Gesprek met mijn boek.

- Boek, we moeten praten.

- Alweer? Ik ben nou toch af?

- Misschien had ik je toch dikker moeten maken.

- Begin nou niet weer met…

- Jawel, stil nou, ik twijfel gewoon aan het literaire gehalte.

- Hangt dat af van de dikte?

- Nou ja, niet helemaal, maar ik had ook aan het einde de ontwikkeling van het personage meer diepgang kunnen geven. Dat ze er iets van geleerd zou hebben, bijvoorbeeld. Dat heeft ze ook wel maar ik had daar meer woorden aan moeten besteden, misschien.

- Je twijfelt dus aan de intelligentie van de lezer. Je zegt tijdens je cursussen zelf dat je niet alles uit moet leggen aan de lezer.

- Ja maar, vind je niet dat ik er een hoofdstuk bij had moeten schrijven om het geheel wat meer body te geven?

-Vind je een kort gedicht van bijvoorbeeld Herman Gorter weinig inhoud hebben omdat het weinig woorden telt?

-Nee, da’s waar, maar jij ligt daar zo iel naast Geert Mak en A.F.Th. van der Heijden.

-Ik lig prima. Ik ben trots op al mijn woorden. Meer is niet per definitie beter.

-En dan nog iets.

-Ja?

-Vind jij dat ik te expliciet ben geweest in bepaalde scènes? Je weet wel, die scène dat hij haar laat  bukken bij de bank…

-Gaan we nou opeens preuts doen? Hoe kan je over de liefde schrijven zonder lichamelijke intimiteiten te beschrijven? Ik ben toch een realistisch boek; ik ga toch over echte mensen en echte verhoudingen?

-Ik hoop dat mijn schoonmoeder het ook zo interpreteert

-Literatuur en kunst in het algemeen mogen niet behaagziek zijn. Je wilt toch iets vertellen, nieuwe beelden creëren, verontrusten, twijfel zaaien of ontroeren.

-Ja maar…

-Irma, nou moet je echt ophouden. Ik ben trots op mezelf, ik sta te glimmen in de winkel en ik weet dat ik mensen raak, dat ze mij geboeid lezen.

-Maar er staan zelfs foutjes in; een komma verkeerd en erger nog…

- Je huldigt zelf het  motto ‘wie geen fouten maakt, maakt meestal niets’. Weet je wat; schrijf het lekker van je af en val mij hier verder niet mee lastig.

-Boek?

-Ja?

-Dank je wel.